Drie jaar geleden werd J. 37 jaar moeder van haar zoon, maar na twee dagen moest ze ook weer afscheid nemen. Hoe ga je om met zo’n ongelofelijk groot verdriet?
De dag dat we jou verloren hebben, ik herinner het mij alsof het gisteren was.
Kinderwens
Al vanaf jonge leeftijd keek ik uit naar het moment dat ik moeder zou worden. Toen ik op mijn 24ste met mijn man trouwde wilden we gelijk kinderen. We ontdekten dat zwanger worden niet vanzelfsprekend was bij ons.
Na 3 jaar samen oefenen en de nodige IUI-behandelingen werd ik zwanger van de laatste IUI poging. Ik stond 2 weken later vol ongeloof naar een positieve zwangerschapstest te kijken. Wat waren we blij, maar dit sloeg snel om in verdriet. 8 weken later ging ik bloeden en kreeg ik een miskraam.
We waren boos, verdrietig waarom was ons dit niet gegund. We waren je kwijt…
We wilde graag een kindje dus na een half jaar rust en tijd voor onszelf gingen we weer voor een afspraak naar het ziekenhuis. We gingen starten met een IVF traject, maar dit keer liep het anders. Gelijk de eerste keer waren we zwanger. Zo blij dat we die 10 weken voorbij waren dat we voorzichtig na12 weken zwanger zijn het aan onze ouders vertelden. Mijn gehele zwangerschap ben ik bang geweest dat er iets zou gebeuren, maar dit gebeurde niet. Na 40.5 weken beviel ik van onze prachtige gezonde dochter. We konden ons geluk niet op en genoten volop.
Na een jaar wilden we graag een tweede kindje. Ook deze werd via IVF geboren. Het duurde nu langer, na anderhalf jaar vol IVF pogingen waren we weer zwanger. Ook deze zwangerschap ging goed. Kreeg aan het eind iets meer last van mijn bekken, maar dit was na de bevalling met een jaar weg. Ja bevallig, onze zoon kwam met 38 weken en was ook prachtig en gezond.
We konden ons geluk niet op, maar toch voelden we ons nog niet compleet.
Daar gingen we weer, 2 jaar na de bevalling op weg naar het ziekenhuis. Nu waren we na 2 keer IVF waren we zwanger, we konden ons geluk niet meer op. Hierna zouden we compleet zijn (dachten we).
Ik genoot volop, maar deze zwangerschap liep anders dan de andere twee. Vanwege een gevoelige baarmoeder begon ik met 22 weken harde buiken te krijgen. Met elke beweging, van zowel mezelf als van de kleine, spande mijn buik zich urenlang aan. Dit baarde mij zoveel zorgen dat ik de rest van mijn zwangerschap rust heb gehouden en de dagen ging aftellen tot je veilig in mijn armen zou liggen.
De dag waarop het drama begon. Ik voelde me niet goed. Ik was 26.5 weken zwanger en mijn rugpijn was zo erg dat ik geen enkele comfortabele positie meer kon aannemen. De kleine bewoog minder dan ik gewend was en het dagritme was ook anders. Ik heb mijn moeder, die bij ons verbleef die dag meerdere keren gevraagd te luisteren naar haar hartslag. Die stelde me dan, met haar zoals gewoonlijk 130 slagen per minuut, weer even gerust.
Twee dagen ervoor was mijn verloskundige nog langs geweest en de dag daarna zou ik in het ziekenhuis een extra controle krijgen. Ik bleef mezelf ervan overtuigen dat alles goed zou komen, maar het voelde alsof alles fout ging. Die avond ben ik om 20.00 uur naar bed gegaan. De kleine was ineens erg actief en hoewel dat ongewoon was rond die tijd, zag ik het als een positief teken. Met mijn handen tegen mijn buik aan om de kleine te kalmeren, viel ik in slaap.
Om 22.00 uur schrok ik wakker met hevige rug en buikpijn, en dacht dat mijn bevalling eindelijk begonnen was. Alleen werd de pijn met de minuut erger en stopte deze niet. Mijn buik was keihard en toen ik begon te bloeden, zakte mijn enthousiasme weg. Na uren wanhopig zoeken naar weeën, op aanraden van mijn verloskundige, kwam ze tegen 01.00 uur kijken wat er aan de hand was. Zodra ik het hartje met 70 slagen per minuut hoorde kloppen, werd mijn voorgevoel bevestigd. Er was inderdaad iets helemaal mis.
Al voor mijn positieve zwangerschapstest voelde ik een diepe verbinding met het leven dat in mij groeide. Een heel bijzonder gevoel dat ik nog nooit eerder had ervaren; een vorm van communicatie zonder woorden. Tijdens mijn bevalling merkte ik dat de verbinding tussen ons verbroken was. Hoezeer ik het ook probeerde, ik kon het niet meer vinden.
Eenmaal in de auto onderweg naar het ziekenhuis, drukte ik mijn handen tegen mijn buik aan om verbinding te maken, maar het enige wat ik voelde was het lijfje wat ritmisch schokte. Ik hoopte dat het niet waar zou zijn, maar wist dat het foute boel was.
Toen ik aankwam bij de eerste hulp stonden ze me op te wachten met een rolstoel. Mijn verloskundige had gebeld dat er een hoogzwangere vrouw binnen zou komen met een baby in nood. Overstuur haastte ik me naar binnen en riep dat ze mijn baby moesten redden. Ik werd naar een bed in een kamer gebracht en kreeg een infuus, katheter en echo. De wereld bewoog in slow motion en ik verloor herhaaldelijk mijn bewustzijn. Doordat mijn buik zo hard was konden ze de hartslag niet vinden en de onmacht verstikte me. Ik voelde de kleine dood gaan in mijn buik en er was niets dat ik kon doen om de kleine te redden.
Uiteindelijk vonden ze een hartslag van 50 slagen per minuut en werd ik de operatiekamer ingereden. Huilend lag ik te creperen op de operatietafel terwijl er een verpleegkundige met een doppler in mijn buik duwde. Alles ging me te langzaam. De spanning in mijn buik was nu zo ondraaglijk dat het voelde alsof deze ging ontploffen. Om 01:35 uur kwam de gynaecoloog binnen en werd ik onder narcose gebracht.
Het moment dat ik hem voor het eerst in mijn armen kreeg, was zowel het allermooiste als het aller moeilijkste moment van mijn leven.
Rond 04.30 uur werd ik wakker uit de narcose. Ik was verlamd van pijn en kon mijn ogen niet openen, maar hoorde bekende geëmotioneerde stemmen. In mijn hoofd schreeuwde ik onafgebroken ‘Is onze baby oké!?’ tot ik het kon fluisteren. Mijn man brak in tranen uit en zei: ‘Het is een jongetje… Hij heeft het zwaar en ze denken dat hij het niet gaat redden.’ Hij legde uit: ‘Jij was bijna dood en hebt veel bloed verloren.
Ik vroeg meteen waar hij was, want het voelde verkeerd om hem zo ver van mij vandaan te hebben. Hij mocht niet bij mij liggen en lag moederziel alleen aan alle slangetjes en apparaten. Ze deden alles om hem te helpen, maar…2 dagen later overleed hij.
Hij werd op mijn borst gelegd en terwijl ik mijn ogen over zijn engelen gezichtje liet gaan, voelde ik mijn hart ontploffen van liefde en verbrijzelen van pijn. Nooit eerder had ik zoveel geluk en verdriet ervaren. Met mijn laatste kracht gaf ik hem een kus, raakte ik voorzichtig zijn wang aan en pakte ik zijn handje vast. Het lieve kindje waar ik maandenlang op had gewacht lag eindelijk in mijn armen, maar hij ademde niet meer, hij was dood.
De kraamperiode heb ik compleet in een waas geleefd; verdoofd door ondraaglijke pijn. Ik kon amper ademhalen en geestelijk….daar waren geen woorden voor hoe ik me toen voelde. Telkens wanneer ik me besefte dat onze zoon er niet meer was, riep ik ontroostbaar dat ik mijn baby wilde. Elke ochtend hoopte ik te ontwaken uit deze nachtmerrie. Ik wilde niet verder leven zonder mijn zoon, maar had geen keuze.
Mijn droom om moeder te worden is uitgekomen want ik heb 2 prachtige, gezonde kinderen, maar daarnaast blijft mijn kinderwens onvervuld.
Voor langere tijd zocht mijn hart eindeloos naar zijn aanwezigheid. Alles in mij wilde bij hem zijn, maar ik moest door. Door voor mijn andere 2 kinderen, mijn man en mezelf.
Kim: ‘We zaten midden in het ivf-traject, toen haakte mijn man af’
Kim (33) en Alex (33) probeerden zes jaar zwanger te worden. Nu wil Alex niet meer ‘dokteren’. Kim kan niet anders dan hiermee instemmen. “Maar stiekem doe ik er alles aan om een kind te krijgen.”
Kim: “In een vriescel in de fertiliteitskliniek liggen drie bevruchte embryo’s (cryo’s), die zijn achtergebleven na onze ivf-poging. Alex wil dat we ze laten vernietigen, maar dat kan ik niet. Dat voelt als moord. Het is toch een deel van ons. Ze liggen daar nu al een jaar en er gaat geen dag voorbij waarop ik niet aan ze denk. In mijn hoofd praat ik altijd tegen mijn drie ‘kindjes’, want het voelt echt alsof daar drie kinderen liggen. Maar ik kan er niets mee doen. Want al bestaan ze voor de helft uit materiaal van mij, mijn man is evengoed ‘eigenaar’ en weigert toestemming te geven voor terugplaatsing. En al snap ik zijn redenen en kies ik er zelf voor bij hem te blijven, het wil niet zeggen dat ik vrede heb met zijn beslissing.”
Rammelende eierstokken
“Ik heb altijd een sterke kinderwens gehad. Als klein meisje antwoordde ik op de vraag wat ik later wilde worden steevast: ‘Mama.’ Het liefst van veel kinderen. Ik sjouwde de hele dag rond met mijn babypoppen. Mijn moeder was zelfs bang voor een tienerzwangerschap, zo vastbesloten was ik jong moeder te worden. Het liep anders. Ik had weinig geluk met de mannen die ik tegenkwam. Ik trof jongens aan die gezellig waren om de kroeg mee in te duiken of mee te lachen en gieren, maar die totaal ongeschikt waren als vader van een gezin. En dat was een voorwaarde voor mijn kinderwens. Want ik wilde wel dat mijn kind een moeder én een vader had. Acht jaar geleden liep ik tegen Alex aan. Het was liefde op het eerste gezicht. Alex is een lieve, serieuze man met zijn hart op de goede plek. Hij is bijvoorbeeld dol op zijn oma en bezoekt haar elke week in het verpleegtehuis. Ook kan hij goed overweg met zijn nichtjes en neefjes. Al na drie maanden verkering gooide ik een balletje op: hoe zou hij het vinden als ik zou stoppen met de pil? Maar dat ging Alex te snel. Hij wilde graag kinderen, maar eerst gezellig met mij reizen en genieten van onze vrijheid. Dat snapte ik. We waren 25, op zich nog erg jong. Hoewel mijn eierstokken rammelden, gunde ik Alex zijn vrijheid. Twee jaar later, we waren inmiddels getrouwd en genoten van onze huwelijksreis in Turkije, draaide Alex bij. Hij wilde voor een kind gaan. Ik was dolblij en spoelde in ons hotel in Egypte de restanten van mijn pilstrip door de wc.”
Seks op de klok
“Eenmaal thuis doken we op de gekste tijden het bed in. We hadden de grootste lol tijdens de seks, we gingen immers een baby maken! Na de eerste maand vond ik het jammer dat ik niet zwanger was geraakt, maar ach, het zou vast de volgende keer raak zijn. Voor de zekerheid sloeg ik tien zwangerschapstesten in, zodat ik al vroeg kon testen. Maar toen ook maand drie, vier en vijf zonder zwangerschap voorbijgingen, werd ik ongerust. Omdat ik op zwangerschapsfora had gelezen dat artsen pas medisch ingrijpen als je een jaar bezig bent, jokte ik er bij mijn huisarts vijf maanden bij. Ik wilde graag snel het medische traject in om te weten waarom we niet zwanger werden. Maar mijn huisarts vond ons te jong om nu al allerlei onderzoeken te laten uitvoeren. Hij stuurde me weg met het advies om te temperaturen en op de klok te vrijen. Maar dat deden we al. Stiekem hield ik met een app op mijn telefoon mijn ovulatie bij. Zodra het sein op groen stond, verleidde ik Alex tot seks. Ik was teleurgesteld dat mijn huisarts me niet doorstuurde en wilde een second opinion bij een andere arts vragen, maar Alex hield me tegen. Wat hem betrof hoefden al die onderzoeken nog niet. Er zat niets anders op dan geduld hebben. Dat lukte amper. Ik bleef mijn app checken om mijn vruchtbare dagen zo goed mogelijk te benutten. Na nog eens twee maanden zonder resultaat, keerde ik terug bij mijn huisarts. In tranen. En dit keer kreeg ik wel de gewenste verwijzing. We ‘mochten’ de medische molen in!”
De twee jaar erna bestonden uit onderzoeken in ziekenhuizen en bij de fertiliteitskliniek. We kregen een zogenaamde samenlevingstest, waarin ze de spermakwaliteit testten, mijn eileiders werden uitgespoten en ik onderging allerlei bloedonderzoeken en scans. Ik bleek een perfecte cyclus te hebben, met een duidelijke eisprong, precies veertien dagen na mijn laatste menstruatie. Ook Alex sperma werd getest. Hij had een iets verminderde kwaliteit, maar geen indicatie voor vruchtbaarheidsproblemen. Uiteindelijk was de conclusie: we weten het niet. Er was geen aanwijsbare reden waarom wij niet zwanger zouden kunnen worden. Gek genoeg vond ik dat een verschrikkelijke diagnose. Hier kon ik niks mee. Ik hoopte op een ‘lichte’ afwijking, iets waarvoor ik misschien medicijnen moest slikken en dan de volgende maand zwanger zou worden. Met ‘geen reden’ voelde ik me niet serieus genomen.”
Terugtrekken met de Playboy
“Wel kregen we het aanbod voor IUI: waarbij de zaadcellen, na bewerking in het laboratorium, direct in de baarmoeder zouden worden ingebracht. Alex vond het heel ingrijpend. Elke keer als ik een eisprong had, moest hij mee naar de kliniek om daar met een Playboy in een kamertje zaadcellen te produceren. We kregen vier pogingen die alle vier mislukten. Van de laatste poging raakte ik kortstondig zwanger, maar dat liep helaas na vijf weken uit op een miskraam. Ik was heel verdrietig, maar gaf de moed niet op. Ik kón immers zwanger worden. Ik vestigde toen al mijn hoop op ivf. Van alle stellen die starten met ivf, heeft de helft na drie behandelingen een kind, zo las ik. Dit keer moest ik ook hormonen gaan spuiten om zo beter te kunnen berekenen wat het meest geschikte moment was voor terugplaatsing. De injecties spoot ik in mijn buik, later in mijn bilspier. Pijnlijk, maar het kon me niks schelen. Ik had er álles voor over om zwanger te worden.”
Alles of niets
“Ondertussen liep onze relatie niet lekker. Ik kon nergens anders over praten dan over baby’s. Bij alles wat ik deed dacht ik aan zwanger raken. Ik dronk geen koffie of alcohol meer, ging op tijd naar bed en had weinig puf om nog te gaan stappen. Zonder biertjes vond ik daar sowieso niks meer aan. Dus ging Alex vaak alleen. Ook vreeën we niet echt meer. In de tijd dat ik zwanger wilde worden, werkte ik Alex zo snel mogelijk naar zijn hoogtepunt, zodat ik daarna een half uur met mijn benen omhoog kon liggen om zo het zaad te ‘helpen’ zijn weg naar mijn baarmoeder te vinden. Maar nu we midden in het ivf-proces zaten, wilde ik helemaal geen seks meer. Ik was bang dat de zaadcellen van mindere kwaliteit werden als we het vaak deden en wees Alex daarom af. Hij moest maar sparen. Dat zorgde voor spanningen tussen ons. Alex had weinig interesse meer in de babyonderwerpen die ik aansneed. Vaak onderbrak hij me halverwege een zin of kapte hij het onderwerp bot af met een: ‘Ja, Kim, dat weet ik nu wel.’ En dan hield ik mijn mond of bitste ik dat ik ook geen zin had verhalen over zijn ‘stomme voetbal’ aan te horen. Alex ging nog wel enthousiast op voor onze eerste ivf-poging, maar in de twee weken na de terugplaatsing, was ik een hormonale draak. Ik was zó nerveus. Ik gedroeg me kortaf en humeurig. Helaas werd ik veertien dagen later gewoon ongesteld. Ik was er kapot van. Ik meldde me ziek op mijn werk en bracht dagen jankend door op de bank en in bed.”
De oude Kim
“Voor Alex was daarmee de maat vol. Hij vond het superverdrietig dat deze ivf-poging was mislukt, maar hij wilde en kon niet meer verder. Huilend zat hij tegenover me: ‘Kim, dit gaat ten koste van ons huwelijk. Ik wil graag een kind, maar niet ten koste van alles.’ Volgens hem waren we elkaar de afgelopen vijf jaar kwijtgeraakt. Hij verlangde naar de oude Kim, met wie hij kon lachen, een avond kon doorzakken met een fles wijn en spontaan kon vrijen. Hij miste me. Alex was onverbiddelijk: of we stopten met de medische molen of we gingen uit elkaar. Hij bleef liever kinderloos met een fijne relatie, dan dat we straks na jaren dokteren wel een kind hadden maar elkaar spuugzat waren. Voor Alex was de ivf eigenlijk al een brug te ver geweest. Hij had het voor mij gedaan, maar was zo geschrokken van mijn gedrag in de dagen rondom de poging, dat hij zoiets nóóit meer wilde meemaken. Wat ik ook zei, hoe ik ook huilde, hem smeekte, hem alles beloofde, hij was niet op andere gedachten te brengen. Om me tegemoet te komen, zei hij dat hij het prima vond als ik ooit spontaan zwanger zou raken, maar de obsessie moest er af. Dus niet meer naar dokters of ziekenhuizen, geen hormonen meer, geen seks aan de hand van een app en geen urenlange gesprekken meer over baby’s. Alex woorden deden vreselijk veel pijn. In één klap stortte mijn droom in. Ik had zo veel vertrouwen in de ivf. De vorige keer had de arts meerdere eitjes weggenomen en daar drie goede van ingevroren. Die lagen op ons te wachten. Van de verzekering mochten we nog twee pogingen wagen en ik wilde niets liever. Tegelijkertijd snapte ik ook wat Alex zei. Hij had gelijk. In alles. Ik was een heks geweest en we waren elkaar bijna kwijtgeraakt. Dat mocht niet gebeuren!”
Nog steeds stiekem bezig
“Inmiddels zijn we een jaar verder. Voor Alex is het boek kinderen gesloten. Hij is druk met de verbouwing van ons huis, de door mij als kinderkamer bestempelde kamer wordt nu een fitnessruimte en hij probeert mij op andere gedachten te brengen. Hij boekt leuke weekendjes weg en stuurt me steeds foto’s van labradorpups. Superschattig, alleen wil ik geen hond, maar een baby! Stiekem ben ik op de achtergrond nog steeds bezig met zwanger worden. Nu we de officiële wegen niet meer kunnen bewandelen, googel ik me suf naar vruchtbaarheidsimpulsen. Elke tip pluis ik na. Zo heb ik Chinese natuurgenezers bezocht die me smerige drankjes verkochten, liet ik voetzoolreflextherapie uitvoeren die mijn eierstokken zouden stimuleren en boekte ik laatst een behandeling bij een acupuncturist. Tegen Alex zei ik dat ik de behandeling moest ondergaan vanwege nekklachten, maar in werkelijkheid moesten de naaldjes mijn baarmoeder openzetten. Het hielp niets. Ik geloof ook niet meer in een spontane zwangerschap. De gedachte aan de drie ingevroren eitjes houdt me dagelijks bezig. Over een jaar moeten we beslissen wat we ermee doen: vernietigen of aan een ander doneren. Ik wil daar niet aan denken. Het is zo heftig. Het allerliefst houd ik ze zelf, maar niet zonder Alex. Ik wil hem niet kwijt, daarvoor hou ik te veel van hem. Als Alex zou weten dat ik er nog steeds mee bezig ben, zal hij denk ik diep teleurgesteld in mij zijn. Maar ik weet niet hoe ik het moet stoppen. Het is geen knop die je kunt uitzetten. Kinderen zie je overal: in de supermarkt, op straat, in speeltuinen. Ik heb neefjes en nichtjes en vriendinnen die zwanger zijn. Ik accepteer dat ik omwille van Alex en ons huwelijk mijn obsessie om zwanger te raken moet loslaten. Maar accepteren dat we nu ongewild kinderloos zijn, kan ik niet. Ik zou niet weten hoe.”
Moeder worden
Als klein meisje schreef ik al in de vriendschapsboekjes bij "wat wil je later worden: moeder"! Op de camping werd vaak schooltje gespeeld en dan was ik de juf, ik paste veel op in de buurt en op neefjes/ nichtjes.
Gelukkig kreeg ik een relatie met een man die ook graag kinderen wilde. Ik bleef tot de trouwdag aan de pil, want stel je voor dat ik in de maanden ervoor toch al zwanger zou worden en ik zwanger zou zijn op mijn bruiloft…. Dan voelde ik me misschien wel heel ziek of ik kon niet drinken….. (achteraf gezien was die voorzichtigheid niet nodig, maar dat wisten we toen nog niet).
Nadat we getrouwd waren, kon de pil weg gegooid worden. Ik had altijd gedacht dat ik snel zwanger zou worden, dus we begonnen vrolijk aan deze nieuwe stap. Wat was het leuk om na een vrijpartij te bedenken: misschien ben ik hier wel zwanger van geworden……
Je weet dat het langer kan duren voordat je zwanger kan worden, dus de eerste peer keer dat ik ongesteld werd was het even balen, maar gewoon weer door. Maar na een paar maanden, sloeg dat gevoel toch wat om.
Internet kwam erbij: wanneer kan je het beste vrijen? Welke standjes werken het beste? Moet je blijven liggen of heeft dat toch geen zin?
Langzaam ging mijn leven meer om mijn cyclus draaien en werd het baalgevoel bij een ongesteldheid erger. Ook ging ik steeds meer letten op tekenen van mijn lichaam. Kreeg ik al gevoelige borsten? Ging mijn onderbuik al trekken? (signalen die je kan voelen als je zwanger bent, maar ook als je ongesteld gaat worden, dus waarom lette ik daar eigenlijk op?)
Na een jaar zijn we naar de huisarts gegaan. Snel zwanger worden was niet gelukt en we wilden graag verder. Geen tijd meer verspillen. Dan maar het ziekenhuis in. Daar werden allerlei onderzoeken gedaan en het bleek inderdaad dat zwanger worden niet zomaar zou lukken.
Onze wereld stortte echt even in. We hebben heel veel gesprekken gevoerd, maar eigenlijk kwam het steeds op het zelfde neer: we gaan ervoor. We kunnen ons leven in gaan richten met z’n tweeën, gaan reizen, veel gaan werken, maar we zagen alleen maar voor ons dat een leven samen leuk is, maar dat we dat zo graag met kinderen wilden.
We zijn dus het traject in gegaan. Toen werd ik ineens wel snel zwanger. We waren ontzettend blij, maar wat was ik af en toe ook ontzettend onzeker (en misselijk…). Maar na een goeie zwangerschap en bevalling was daar ons 1e kindje. We waren gelijk verliefd en dankbaar.
Na een klein jaartje wilden we graag voor een 2e gaan. Ik zou op deze manier zo zwanger kunnen worden, dus kom maar op. 2 kindjes dicht op elkaar leek ons zo leuk.
Maar deze keer ging het een stuk lastiger. Vele pogingen en helaas ook miskramen volgden. Ons leven, eigenlijk vooral mijn leven, werd steeds meer beheerst door zwanger worden.
Je weet dat je er niet teveel mee bezig moet zijn, je weet dat je het moet loslaten, maar hoe doe je dat als je zo bezig moet zijn met je cyclus, echo’s, inseminaties en wachten tot je wel of niet ongesteld gaat worden? Zorgen dat ik fit was, goed at, niet dronk, daar had ik controle op, dus dat deed ik. En gewoon doorgaan met werken, sporten, leuke dingen doen.
Toen ik na 2 jaar proberen voor de 3e keer een positieve test in mijn handen had, was ik natuurlijk blij. Maar ook heel erg gereserveerd. Ja, het is super fijn dat het weer gelukt is, maar we zijn er nog niet. Zwanger worden is lastig, zwanger zijn is gelukkig gelukt, maar zwanger blijven dat moest nog gebeuren. Lastig was ook dat ik me niet zwanger voelde en weinig tot geen signalen van mijn lijf kreeg. Een echo was eigenlijk de enige bevestiging dat het goed was, dus er volgden heel veel echo’s.
Toen ik ons kindje voelde bewegen werd ik rustiger. Maar de angst om het kindje te verliezen bleef, naast het gevoel dat ik super dankbaar was.
Ik heb ook echt enorm genoten van het kindje in mijn buik.
Ik denk dat het voelen van een kindje in mijn buik 1 van de mooiste gevoelens is voor mij. Elke keer de bevestiging en op die manier contact hebben met je kindje. Wat een magisch gevoel. Toen na 9 maanden ons kindje kwam: levend en gezond. Wat was ik blij en wat kon ik mijn zwangerschapsangst toen achter me laten.
Ik hoefde deze spanning niet meer te voelen (niet bang zijn om bloed in de wc te zien, goeie echo's, een kloppend hartje horen, bewegingen in je buik voelen) Ik wist dat deze spanning gekoppeld was aan de zwangerschap en van tijdelijke duur zou zijn, anders zou ik hier echt mee aan de slag hadden moeten gaan.
Ik wilde altijd graag minimaal 3 kinderen, maar door dit moeizame, emotionele traject was ik zo dankbaar voor 2 kinderen. Tijdens mijn laatste zwangerschap heb ik alles bewust ervaren en ook steeds gezegd tegen mezelf dat dit de laatste keer zou zijn. De laatste keer zwanger, de laatste keer bevallen, de laatste keer stoppen met borstvoeding. Dat was heel helpend voor mij en daardoor kon ik dit proces ook goed afsluiten.
Nu schrijf ik in vriendschapsboekjes van kinderen in de klas op de vraag wat ik later wil worden: moeder blijven, oma hoop ik ooit te worden.
Eveline van S
Wil je ook een inspiratie zijn voor anderen door jouw verhaal te vertellen? Stuur me een bericht.